Mijn verhaal

Mijn verhaal...

Voor mijn 30^e mijn droombaan hebben en moeder worden, dat was mijn plan. Ik was druk aan die weg aan het timmeren door 2 banen tegelijk te doen (met een complexe doelgroep in de psychiatrie), naast een pittige postuniversitaire opleiding. Ondertussen sportte ik lekker intensief (hardlopen, spinning) en wilde ik ook op sociaal vlak gezellig zijn. Ontspanning en iets als yoga was niet aan mij besteed. ‘Doe mij maar poweryoga! Dat pas meer in mijn straatje!’. Het leek allemaal aan de buitenkant prima in orde.

Helaas bleek er ook een andere ontwikkeling gaande… Ik was een fervent piekeraar en erg perfectionistisch ingesteld. Ik voelde mij onzeker in mijn werk, wat ik camoufleerde met nog harder werken en de hoop dat de opleiding deze twijfels wel zal wegnemen. De werkelijkheid bleek anders. Ik ontdekte alleen nog maar meer wat ik allemaal nog níet wist…

Ook bleek mijn lichaam steeds meer vage klachten te vertonen; ik kon niet meer diep ademhalen wat zorgde voor benauwdheid en paniek. Een bezoekje aan de huisarts bleek dat er niks aan de hand was, fysiek gezien. Ook werd ik regelmatig duizelig. Na wat bloedprikken bij de huisarts bleek ook daar niks aan de hand, fysiek. Er werd gesproken over stress en spanning.

Uiteraard wilde ik daar niks van weten; ik was tenslotte psycholoog, ‘je gaat mij niet vertellen dat dit psychisch is.’ Mijn kaken zaten steeds vaster, waardoor ik uiteindelijk geen appel meer kon afbijten en bij de tandarts alleen nog maar met een pijnlijke, geforceerde ‘knoep’ mijn mond kon open krijgen. Ik kreeg steeds meer slaapproblemen. Uit angst voor slaappillen (want daar had ik genoeg ellende van gezien op mijn werk) probeerde ik allerlei alternatieve lavendelachtige snufjes. Helaas ging mijn gepieker overal dwars doorheen, tot ik uiteindelijk nachten wakker kon liggen, mezelf ellendig voelde en alleen nog maar kon huilen.

Overdag zette ik mijn beste beentje voor, want ik liet mezelf niet kennen natuurlijk. Als laatste druppel bleek dat het zwanger worden al lange tijd niet lukte en toen uit het medische traject bij het ziekenhuis bleek dat ook daar geen fysieke verklaring was, moest ik toch langzaam aan gaan geloven dat er iets psychisch aan de hand was.

Ik kreeg een verwijzing naar een manueel therapie. Nog nooit van gehoord, maar het klonk als een fysiotherapeut, dus dat leek me wel wat. Tot deze therapeut bij mij een ‘bodyscan’ ging doen en ik er tot mijn eigen verbazing achter kwam dat ik helemaal niets kon voelen in mijn lichaam onder mijn hoofd. Ik was de totale verbinding met mijn lijf kwijtgeraakt…

Zo kwam Mindfulness op mijn pad. Stapje voor stapje ben ik weer in contact gekomen met mijn lijf en heb ik geleerd wat écht ontspannen is. Ook leerde ik hoe mijn gedachtes kon remmen en ze minder serieus kon nemen. Dit smaakte naar meer, dus ben ik me er meer in gaan verdiepen (meer cursussen volgen, boeken lezen en veel oefenen). Daarnaast heeft het moederschap me heel veel geleerd over mezelf en over ‘loslaten’ (want uiteindelijk is die droom uitgekomen).

Nog altijd school ik me bij en is er veel te ontdekken. Inmiddels ben ik gelukkig al lang niet meer de persoon die ik jaren geleden was. Ik kan mijn eigenaardigheden en onzekerheden meer omarmen, mijn gedachtes beter relativeren en veel meer genieten van kleine dingen. Nu help ik graag anderen die hier ook mee worstelen, al beschouw ik mezelf nog altijd als lerende. Het leven heeft nog genoeg uitdagingen om nooit uitgeleerd te zijn.

Herken jij jezelf in dit verhaal? Ik help je heel graag met 1 van mijn Events of met individuele begeleiding zodat ook jij je weer lekker in je vel voelt!